Przezwyciężanie zaburzeń psychicznych u dzieci i młodzieży wymaga zaangażowania rodziców lub opiekunów, a także nauczycieli i innych osób, które biorą udział w opiece nad dzieckiem. Dla wielu jest to sprawa oczywista, jednak na drodze do zaspokojenia potrzeb dziecka wynikających z kryzysu emocjonalnego stanąć może wiele trudnych do zrozumienia zachowań jego rodzica.

Brak współpracy, atakowanie czy przejawy bezradności nie oznaczają, że rodzicowi nie zależy na dziecku, a pierwsza, przepełniona agresją czy zaprzeczeniem reakcja nie sprawia, że nie uda Ci się pozyskać rodzica do tworzenia siatki bezpieczeństwa dla ucznia, o którego się niepokoisz.

Pamiętaj, że kryzys dziecka to kryzys całej rodziny. Towarzyszą mu różne emocje, które wychodzą na jaw w trakcie omawiania trudności. Rodzic może być zaszokowany Twoimi obserwacjami – może zaprzeczać czy wypierać to, co się dzieje. Może zdarzyć się też tak, że mówiąc o trudnościach, jakie dostrzegasz u ucznia, dowiesz się, że rodzic wie o nich, czuje jednak bezsilność w mierzeniu się z nimi.

Emocje, jakie towarzyszą rodzicom dzieci w kryzysie, są zupełnie naturalne, należą do nich:

• złość
• poczucie winy
• lęk i utrata poczucia bezpieczeństwa
• wstyd
• bezsilność
• bezradność
• utrata kontroli
• poczucie bycia zdradzonym
• poczucie straty
• żal
• wyrzuty sumienia
• gniew
• zdenerwowanie
• smutek
• rozpacz
• niepewność
• zaskoczenie
• zaniepokojenie
• irytacja
• przytłoczenie
• i wiele innych…

Zanim spotkamy się z rodzicami, warto zastanowić się, z jakimi doświadczeniami i z jakim pakietem emocji przychodzą rodzice na spotkanie z nami i z jakimi pytaniami możemy się zetknąć:

• Co zrobiłam źle?
• Jak to się mogło stać?
• Dlaczego tak się dzieje?
• Co z nami jest nie tak?

Przygotuj się do rozmowy, zastanów się, co chcesz powiedzieć rodzicowi ucznia w kryzysie, czego od niego oczekujesz – w kontekście zrozumienia perspektywy widzenia problemów dziecka oraz działań na jego rzecz. Twoje słowa mogą rodzica zaskoczyć, przerazić lub zdenerwować, a to może utrudnić porozumienie i negatywnie przełożyć się na proces pomocy uczniowi. 

Trzy zasady skutecznej komunikacji

Prawdopodobieństwo, że rodzicowi łatwiej będzie przyjąć Twój komunikat na temat funkcjonowania dziecka, zwiększa się, jeśli przed jego wysłaniem zastosujesz trzy zasady skutecznej komunikacji:

• docenisz wysiłek, jaki rozmówca włożył w szukanie rozwiązania, jego postawę;
• okażesz zrozumienie dla przeżywanych emocji;
• odwołasz się do słów rozmówcy.