Rozdział ten bazuje na dwóch podstawowych założeniach: (a) że zauważalne wskazówki zwiastujące samobójstwo u dorosłego mogą zostać zauważone już we wcześniejszej historii przypadku, i (b) że pożyteczne jest znalezienie tych ostrzegawczych wskazówek pod względem zaburzeń i śmiertelności.
Długoterminowe badania, z których zaczerpnięte zostały te informacje przeprowadził Lewis M. Terman (w roku 1921) na 1528 uzdolnionych osobach . Terman i jego współpracownicy postawili sobie za zadanie przeszukać kalifornijskie szkoły publiczne w poszukiwaniu wyjątkowo bystrych młodych osób. Ich celem było zbadanie, jakimi dziećmi były osoby utalentowane, jakimi stają się dorosłymi i jakie czynniki mają wpływ na ich rozwój (Oden, 1968). Badanie to, rozpoczęte pół wieku temu, trwa do dzisiaj [roku 1995].nW gronie 1528 badanych znalazło się 857 mężczyzn oraz 671 kobiet. Próba składała się z dzieci (średnia wieku: 9,7 lat) o IQ (liczonego w Stanfordzkiej Skali Inteligencji Bineta) wysokości 140 punktów lub więcej – średnia wynosiła ponad 150 punktów – a także grupy młodzieży ze szkół średnich (średnia wieku: 15,2), która osiągnęła wyniki Grupowego Testu Umiejętności Psychicznych Termana mieszczące się w najwyższym 1%. Moja analiza zostanie ograniczona do badanych płci męskiej, 80% z których urodziło się między rokiem 1905 a 1914. Zebrano ogromną ilość danych. W czasie pierwotnych badań w latach 1921-1922 uwzględniano historię rozwoju, historię chorób, wyniki badań lekarskich, środowisko domowe i rodzinne, historię edukacji, uwarunkowania charakterologiczne i oceny osobowości dokonane przez nauczycieli i rodziców, testy zainteresowań, testy osiągnięć szkolnych i tym podobne. Co więcej, w 1924, 1925, 1936, 1940, 1945, 1950, 1955 i 1960 odbyły się kolejne systematyczne kontrole, przeprowadzone przez korespondencje listowne bądź też osobiste wizyty. Podczas badań terenowych (1921, 1927, 1940 i 1950) przeprowadzone zostały wywiady z badanymi oraz ich rodzinami, a także testy inteligencji, testy osobowości oraz inne ankiety.
Badania Termana zainspirowały i pomogły dwóm generacjom badaczy; dzięki nim zaszło wiele zmian w podejściu do tematu osób uzdolnionych i sposobie przekazywania o nich wiedzy. Szczegółowe opisy badanych na różnych etapach życia, jak i podsumowania najważniejszych odkryć są dostępne w serii publikacji autorstwa profesora Termana i jego głównej współpracowniczki, Melity Oden (Oden, 1968; Terman, 1925, 1940, Terman i Oden, 1947, 1959). Oprócz niespotykanej długoterminowości (Stone i Onque, 1959) badania Termana wyróżniają się w jeszcze wielu aspektach, w tym w zakresie kontaktu, jaki badacze utrzymali z badanymi przez prawie pół wieku. W roku 1960 jedynie 1,7% z 1528 badanych zaprzestało jakiejkolwiek komunikacji z badaczami.
Prawie każda osoba pracująca w dziedzinie psychologii i pedagogiki zna podstawowe wnioski wyciągnięte z badań Termana, że dzieci obdarzone bystrym intelektem są – w przeciwieństwie do wcześniejszych założeń o wątłości, słabości, nieprzystosowaniu czy jednostronności – ogólnie patrząc zdrowsze fizycznie i psychicznie, a także odnoszą więcej sukcesów niż ich mniej utalentowani rówieśnicy. Niecodzienny umysł, pełne energii ciało i dobrze przystosowana społecznie osobowość nie są ze sobą niezgodne.
