Żałoba po śmierci samobójczej jest niezwykle trudna, podobnie jak po każdej śmierci pojawia się tęsknota, smutek, żal, rozpacz, złość. Ale jeśli przyczyną śmierci było samobójstwo, najbliżsi czują niezwykle silne poczucie winy, że czegoś nie zauważyli, że na coś nie zwrócili uwagi.

Samobójstwo bliskiej osoby jest doświadczeniem silnie urazowym. Towarzyszą mu tragiczne wspomnienia, poczucie winy, powracające pytanie „dlaczego”. 

Jeśli znasz kogoś, kto cierpi z powodu samobójstwa bliskiej osoby, może zastanawiać się, jak możesz pomóc temu człowiekowi. Z jednej strony chciałbyś zabrać ból, cierpienie. Chciałbyś móc powiedzieć i dodać swoimi słowami, chociaż odrobinę otuchy, a jednocześnie możesz się bardzo bać, bardzo bać, że twoje słowa nie będą właściwe, że przecież niewiele można w tej sytuacji zrobić.

I w podobny sposób reagują sąsiedzi, znajomi, przyjaciele to paradoksalnie doprowadza do tego, że w chwili, kiedy rodzina potrzebuje najwięcej wsparcia ze strony bliskiego otoczenia swoich znajomych, swoich przyjaciół albo dalszej rodziny, pozostaje sama.

Ludzie pogrążeni w żałobie po samobójstwie często pozostają sami w momencie, w którym najbardziej potrzebują obecności innych. 

Najważniejsze jest, żeby nawiązać z tą rodziną kontakt. To może być krótki telefon. To może być krótka wiadomość, w której damy znać, w której przypomnimy, że jesteśmy gotowi pomóc, że jesteśmy gotowi być w obliczu tej tragedii.

Najważniejsza w pomaganiu jest obecność i bliskość. Posiedź, przytul, wysłuchaj, pozwól popłakać, przygotuj coś do picia, jedzenia, zrób zakupy, popilnuj dzieci itp. 

Te wszystkie rzeczy mogą się wydawać małe i bez znaczenia, ale w obliczu samobójstwa ci, którzy cierpią z jego powodu, najbardziej nie mają na te sprawy zupełnie siły i w taki sposób możemy pomagać.