Przede wszystkim nie obarczaj się odpowiedzialnością za uleczenie dziecka i nie stawiaj się w roli eksperta w zakresie jego zdrowia psychicznego, tak jak nie oczekujesz od siebie bycia chirurgiem, który przeprowadzi operację usunięcia wyrostka robaczkowego u Twojego dziecka, lub stomatologiem, który wyleczy jego zęby.
Współpracuj z psychoterapeutą dziecka – masz do tego prawo. Pytaj o rokowania, postępy, również – wskazówki dla siebie. Korzystaj z dostępnych form pomocy: grup wsparcia, warsztatów dla rodziców, terapii indywidualnej, telefonów zaufania.
Umów dla dziecka wizytę u lekarza psychiatry i stosuj się do jego zaleceń. Leki nie zmienią Twojego dziecka, tylko pomogą mu znowu być naprawdę sobą.
Pytaj psychiatrę o działanie i skutki uboczne leków oraz czas, po którym możesz zauważyć poprawę nastroju u dziecka.
Myśl o lekach psychoaktywnych jak o antybiotykach, dlatego nie przerywaj ich podawania dziecku po dwóch–trzech dniach, kiedy jeszcze trudno dostrzec pożądane efekty leczenia. Dostosowanie dawek substancji aktywnych leków może trwać, dlatego się nie poddawaj. Nie podejmuj samodzielnych decyzji o zakończeniu kuracji. Jeśli nie zauważasz pozytywnych skutków farmakoterapii, zgłoś ten fakt psychiatrze.
Pamiętaj, że leki powodują ustąpienie objawów lub zmniejszają ich nasilenie, ale nie rozwiązują problemów Twojego dziecka. Jeśli dziecko jest pod opieką psychiatry, zapewnij mu również pomoc psychoterapeutyczną.
Powiadom o problemach dziecka szkołę, do której uczęszcza. Dzięki temu nauczyciele i szkolni specjaliści dostosują proces edukacyjny do aktualnych potrzeb dziecka. Szkoła może prowadzić stały monitoring jego zachowania, dostarczając Tobie, lekarzowi i psychoterapeucie cennych wskazówek odnośnie do skuteczności oddziaływań.
Porozmawiaj o stanie dziecka z rodziną. Wytłumacz, z czym dziecko się mierzy, czego potrzebuje. Korzystaj z rzetelnych źródeł wiedzy. Opinie babci, kuzynki czy wujka na temat przyjmowania leków przez Twoje dziecko nie powinny podważać zdania lekarza, który odpowiada za proces leczenia.
Proces przezwyciężania kryzysu emocjonalnego czy myśli samobójczych można porównać do odzyskiwania sprawności po skomplikowanym złamaniu nogi. Czasem ból kończyny jest tak duży, że potrzebne są leki, które go uśmierzą, pozwalając na funkcjonowanie, ale też na uczestniczenie w fizjoterapii. Osobie, która złamała nogę, pomagamy w codziennych czynnościach, troszczymy się o nią i obniżamy nasze wymagania wobec niej. Nie zawsze jednak przyjmowanie leków przeciwbólowych jest konieczne. Zdarza się, że chory odzyskuje sprawność dzięki samej rehabilitacji i pomocy osób z otoczenia. Podobną sytuację możemy zaobserwować w przypadku kryzysu zdrowia psychicznego – skuteczna może być sama psychoterapia oraz wsparcie i zrozumienie ze strony bliskich. Bywa i tak, że wskazana jest również farmakoterapia, by ułatwić dziecku codzienne funkcjonowanie, a także umożliwić osiąganie pożądanych efektów w psychoterapii prowadzonej równolegle.
