Zgon osoby bliskiej jest powszechnym doswiadczeniem. Czasami osoby opuszczone doświadczają takiego cierpienia, że nie są w stanie funkcjonowac bez pomocy innych ludzi.

Ważna jest wiedza na temat reakcji czlowieka na utratą osoby bliskiej. Reakcja żałoby często zaczyna się fazą odrętwienia i zaprzeczania temu co się stalo, następnie przechodzi w fazę gwałownej rozpaczy, czasami gniewu, a konczy się dłużej trwającym stanem smutku, cierpienia, ciągłego powracania mysli dotyczących utraty. Tę trzecią fazę nazywamy reakcją depresyjną. Jeżeli faza depresyjna utrzymuje się powyżej roku, mówimy o przedłżającej się żałobie. Doswiadcza jej co trzecia osoba po zgonie kogos bliskiego. Jeżeli bezposrednio po utracie kogos bliskiego nie występuje żal, cierpienie, może to doprowadzić w przyszłości do wystąpienia głębiej nasilonych zaburzen depresyjnych. Czasami są one ukryte pod ,,maską” braku łaknienia, zaburzeń snu, gorszej koncentracji i pamięci, unikania kontaktów z innymi, spadku odporności oraz występowania różnych dolegliwosci somatycznych, a nawet chorób. Jeżeli ktoś bliski umiera z powodu samobójstwa, najbliższe otoczenie musi się uporać nie tylko z reakcją żałoby, ale także z wieloma innymi wlasnymi odczuciami oraz różnymi opiniami i zachowaniami innych ludzi. Jako psychiatra zetknęłam się z samobójstwem dobrze znanych mi pacjentów i doświadczyłam żalu po ich przedwczesnej śmierci. Z perspektywy czasu i z bagażem różnych doświadczen zawodowych oraz wiedzą na temat samobójstw potrafię teraz nazwać to, co towarzyszyło tym utratom i wiem jak radzić sobie z własnymi emocjami. Żeby poradzić sobie po samobójczej śmierci pacjenta i nadal pomagać innym w sytuacjach kryzysowych trzeba m. in.: zaakceptować swoje uczucia po utracie, dać sobie czas na ich przeżycie, uświadomić sobie, że zrobiło się wszystko co było możliwe w danych okolicznościach, zaakceptować to, że nie jest się doskonałym, zrozumieć, że to co się stało jest nieodwracalne i że nie można brać odpowiedzialności za przebieg cudzego życia lub choroby. Jak ma sobie poradzić osoba bez wiedzy medycznej i psychologicznej, treningu umiejętnosci radzenia sobie w sytuacjach stresowych, bez pomocy i wsparcia terapeutów: lekarzy i psychologów – z utratą kogoś bliskiego, kogoś kto zrezygnował z własnego życiai nie poprosil o pomoc.