Kiedy bliska Ci osoba odbierze sobie życie, to w czasie żałoby możesz inaczej czuć, inaczej myśleć, inaczej się zachowywać.

Możesz czuć się tak, jakbyś był chory, chociaż żałoba nie jest chorobą. Ten stan może trwać kilka miesięcy, czasami dłużej.

Każdy dzień będzie inny – będą dni lepsze, będą dni trudniejsze. Zazwyczaj najtrudniejszy moment to czas zaraz po śmierci, chociaż są i tacy wśród nas, którzy w pełni ciężar żałoby odczuwaj dopiero po jakimś czasie, na przykład po pogrzebie, albo nawet po kilku miesiącach.

To normalne, że chcemy zrozumieć, dlaczego doszło do tej niepotrzebnej samobójczej śmierci, ale pamiętaj: samobójstwo nigdy nie ma pojedynczej przyczyny – nie tłumaczy, dlaczego do niego doszło.

W tym zawężeniu widzi swoje cierpienie, widzi trudności, widzi i czuje ciężar emocjonalny. Nie widzi rozwiązań, nie widzi pomysłów, jak inaczej poradzić sobie z tym, co dla niej lub dla niego trudne. 

Dla wielu z nas sposobem na poradzenie sobie z trudnościami jest rozmowa z drugim człowiekiem.

Rozmowa, w której możemy powiedzieć o tym, co nas boli, czego doświadczamy, o tym cierpieniu, które stało się naszym udziałem. I Ty też możesz znaleźć osobę, która Cię wysłucha, która Ci podpowie, jak radzić sobie z trudnościami. 

Jeśli Twoja żałoba trwa już bardzo długo, a Ty z jej powodu nie jesteś w stanie normalnie funkcjonować – nie możesz spać, nie możesz jeść, nie możesz pracować, nie możesz troszczyć się o swoich bliskich, to ważne jest, żebyś sięgnął po pomoc innych. I tu ważne jest, by była to pomoc specjalistyczna.

Możesz znaleźć taką osobę, dzwoniąc na numery telefonów zaufania. Takie numery działają po to, żeby wspierać ludzi, doświadczających różnych kryzysów – również takich, które są spowodowane śmiercią bliskiej osoby. Taką osobę znajdziesz na przykład w ośrodku interwencji kryzysowej albo w najbliższej poradni zdrowia psychicznego czy w ośrodku pomocy społecznej. Tam znajdziesz specjalistę, który udzieli Ci pomocy i wsparcia.