Wiem, że tu jesteś, bo zastanawiasz się, czy to co dzieje się z twoim dzieckiem czy to, co dzieje się z uczniem, z którym pracujesz, czy z młodą osobą, którą znasz, czy to już depresja, czy to kryzys emocjonalny, czy to sytuacja, z której masz coś zrobić?
To ważne, że zauważasz to, co dzieje się z młodą osobą, co dzieje się z nastolatkiem. To ważne, że tu jesteś i że nie dałeś się zwieść takiemu myśleniu:
„Nie, to na pewno nie dotyczy mojego dziecka. To na pewno nie dotyczy mojego ucznia. Może ja przesadzam, a może on tylko chce zwrócić na siebie uwagę.”
Jeśli zauważasz niepokojące sygnały u osoby w swoim otoczeniu, nie ignoruj ich. Twoja reakcja jest dla osoby mierzącej się z depresją bezcenna.
Pamiętaj, Twoją rolą nie jest postawienie diagnozy, a rozpoznanie trudności i zapewnienie pomocy.
Dzieci i nastolatki przeżywają też kryzysy emocjonalne w sposób nie charakterystyczny, niespecyficzny dla osób dorosłych. Mówimy tu o kłopotach z koncentracją uwagi, o tym że dziecko nie jest w stanie się niczego nauczyć, albo nie jest w stanie niczego odtworzyć podczas klasówki, kiedy widzimy, że ono się bardzo stara, kiedy ono nas zapewnia, że się nauczyło, ale kiedy nie jest w stanie tej wiedzy z siebie wydobyć, albo kiedy mówi, że uczy się długie godzinę, a nic mu do głowy nie wchodzi.
Jeśli zauważasz niepokojące zachowania dziecka lub nastolatka postaraj się zrozumieć co je wywołuje. Pomagaj dziecku przezwyciężać przyczyny problemów.
Są zachowania agresywne, jest bunt, jest postawa wroga względem otoczenia. Kiedy w taki sposób zachowuje się nastolatek, kiedy krzyczy, trzaska drzwiami, nie przychodzi na lekcje, wdaje się w bójki. My dorośli mamy tendencję do tego, żeby powiedzieć: bunt, złe wychowanie, żeby dać karę, żeby nastolatka próbować korygować.
Część młodych osób, które borykają się z depresją rezygnuje z wcześniej wprawianych aktywności, angażuje się za to silnie w jedną, wybraną. Najczęściej jest to granie na komputerze. Taka sytuacja bywa błędnie rozpoznawana przez otoczenie jako nadużywanie komputera.
Jeżeli nie rozpoznamy właściwie objawów tego kryzysu, to dziecko nie dostanie pomocy, bez względu na to, czy ono się buntuje, czy przeżywa depresję i towarzyszą mu myśli samobójcze. Tak samo zasługuje na naszą pomoc. Natomiast ta pomoc będzie inna ze względu na to, co wywołuje u dziecka potrzeby ataku, potrzeby wrogości względem otoczenia, buntowania się czy odrzucania świata dorosłych.
Młode osoby mierzące się z kryzysem emocjonalnym uciekają w świat gier komputerowych lub aktywności online. Chcą przez chwilę zapomnieć o smutku, złości, niskiej samoocenie czy myślach samobójczych.
Warto pamiętać, że młode osoby w ten sposób też mogą przeżywać czy manifestować swój kryzys emocjonalny. Kiedy granie, kiedy spędzanie czasu online jest dla nich jedynym sposobem na odcięcie się od przykrych, trudnych emocji, od tego, że nie chcą już żyć, że nie radzą sobie z trudnościami, że nie są w stanie przezwyciężyć kryzysu, w którym się znaleźli.
