Kryzys emocjonalny bywa przez dziecko ukrywany.
Dzieje się tak nie tylko z powodu lęku przed zbagatelizowaniem i niezrozumieniem ze strony dorosłych, lecz także z potrzeby ochronienia rodziców przed kolejnymi problemami czy zmartwieniami.
Dziecko samo może nie rozpoznać kryzysu albo obawiać się, że zostanie odrzucone lub obwinione za swoje gorsze samopoczucie.
Dlatego tak bardzo ważne jest, żeby otwarcie rozmawiać o tym, co Cię niepokoi w zachowaniu dziecka.
Przygotuj się do rozmowy. Zastanów się, co chcesz powiedzieć dziecku. Możesz skorzystać z zasady 4 × Z:
Z – zauważ
Z – zapytaj
Z – zaakceptuj
Z – zareaguj
Zauważ. Powiedz o faktach i o tym, jakie emocje one w Tobie wywołują.
Zauważam, że w ostatnich dniach jest Ci smutno i że czasem płaczesz. Martwię się o Ciebie.
Zapytaj. Zaproś dziecko do rozmowy, zadając pytania.
Czy chcesz porozmawiać o tym, co się u Ciebie dzieje?
Czy jest coś, co mogę zrobić albo co wspólnie możemy zrobić, żeby Twoje samopoczucie się polepszyło?
Nie pytaj o powody złego samopoczucia – dziecko może ich nie znać. Nie ma też czegoś takiego jak obiektywne powody do wystąpienia kryzysu emocjonalnego. Pytając o przyczynę kryzysu, zasugerujesz, że jest inaczej i że powody, które nazywa dziecko, zostaną poddane ocenie.
Zaakceptuj. To, co usłyszysz, może być dla Ciebie trudne lub niezrozumiałe. Możesz postrzegać daną sytuację inaczej niż Twoje dziecko. Nie przedstawiaj kontrargumentów, nie przekonuj, że rzeczywistość wygląda inaczej, niż dziecko o niej opowiada. To bardzo ważne, żeby zaakceptować wszystko, co usłyszysz, także to, że Twoje dziecko nie chce w danej chwili rozmawiać.
Mówisz o braku sensu życia. Wyobrażam sobie, że może Cię to bardzo przytłaczać.
Rozdrażnienie, które odczuwasz, bardzo utrudnia Ci panowanie nad swoimi reakcjami i emocjami.
Domyślam się, że może być Ci trudno opowiedzieć o tym, co przeżywasz. To naturalne.
Takimi wypowiedziami wysyłasz sygnał, że dziecko jest dla Ciebie ważne, że go nie oceniasz, ale starasz się mu pomóc.
Zareaguj. Kiedy dostrzegamy problemy dziecka, pragniemy pomóc mu szybko i skutecznie. To naturalna reakcja, tzw. odruch korygowania. Pamiętaj, że jako rodzic nie jesteś sam, a Twoje dziecko potrzebuje specjalistycznego wsparcia. Zorganizuj dla dziecka pomoc, umów wizytę u psychologa, skontaktuj się ze szkołą.
Myślę, że pomogłaby Ci rozmowa z psychologiem o tym, co się u Ciebie dzieje. Umówię Cię na wizytę i powiem Ci, kiedy się odbędzie.
Pamiętaj o tym, że lepiej, aby Twoje dziecko porozmawiało z psychologiem i poradziło sobie z problemami, niż udawało, że ich nie ma. Dzięki rozmowie psychologa z dzieckiem dowiesz się, czy długofalowa pomoc jest potrzebna.
Bądź przy swoim dziecku. To, że jest otoczone specjalistami, nie oznacza, że nie potrzebuje Ciebie, Twojej troski, akceptacji i bliskości.
Jako rodzic nie bądź sam. Poszukaj wsparcia zarówno dla dziecka, jak i dla siebie. Aby móc dawać siłę, musisz mieć ją skąd czerpać.
