Samouszkodzenia mogą wywołać w Tobie bardzo silne emocje – to normalne, bo możesz bać się o bezpieczeństwo zdrowia i życia Twojego dziecka.

Zazwyczaj dominuje lęk, albo nawet przerażenie. To one sprawiają, że może pojawić się w Tobie presja, żeby spróbować pozbyć się samouszkodzeń jak najszybciej, za wszelką cenę.

Czasami, obok lęku, może pojawić się złość. Wtedy nie będziesz prosić, ale nakazywać i zakazywać.

W tego typu reakcjach bardzo często tkwi błędne założenie, że metoda kija albo marchewki jest wystarczająca, aby poradzić sobie z samouszkodzeniami.

To, czego potrzebuje Twoje dziecko, to na początku szczera, otwarta rozmowa, w której powołasz się na swoje niepokojące obserwacje, zechcesz również podkreślić, jak bardzo interesujesz się swoim dzieckiem i jak się o niego troszczysz.

Rozmowę możesz zacząć mniej więcej takimi słowami:

„Zauważyłem świeże rany na Twoich nadgarstkach. To smutne, bo myślę sobie, że za tymi ranami kryje się coś poważnego. Myślę sobie, że może przeżywasz trudne chwile. Proszę, porozmawiajmy o tym, co się u Ciebie dzieje”.

W takiej rozmowie ważne jest, żebyś słuchał. Ważne jest, żebyś starał się przyjąć perspektywę dziecka i postarał się dowiedzieć trochę więcej o świecie jego doświadczeń. 

Specjalista również podpowie Ci, czy Twoje dziecko dodatkowo powinno być konsultowane przez lekarza psychiatrę. Jest to konieczne wtedy, kiedy samouszkodzenia trwają już długi czas, są praktykowane przez Twoje dziecko z dużą częstotliwością i przysparzają poważnych obrażeń na ciele.

Czasami też konsultacja z lekarzem psychiatrą jest potrzebna wtedy, kiedy, obok samouszkodzeń, Twoje dziecko również ma inne objawy problemów zdrowia psychicznego.