W obliczu samobójstwa, czasami najbliższa rodzina po prostu potrzebuje porozmawiać o tym, co się wydarzyło, porozmawiać o tym feralnym dniu, porozmawiać o swoich emocjach. Jeśli czujesz na to gotowość, ważne jest, żebyś pamiętał, że najistotniejsze jest to by słuchać, by w czasie tej rozmowy nie próbować pocieszać, nie próbować poprawiać nastroju naszego współrozmówcy za wszelką cenę.
Słowa pocieszenia wypowiadane z najlepszymi intencjami często są odbierane jako ukryty przekaz: nie czuj, tego co czujesz, nie mów, tego co myślisz, nie jestem w stanie zrozumieć Twojego bólu.
Pamiętaj, że w obliczu takiej tragedii, jaką jest samobójstwo, nie ma takich słów, które mogłyby przynieść pociechę. Nie ma takich słów, które mogłyby odwrócić bieg wydarzeń i najważniejsza rzecz, którą możesz zrobić w rozmowie z kimś, kto przeżywa żałobę samobójczą, to nie wymagać takich słów od siebie.
Nie ma właściwych słów pociechy odwracających bieg wydarzeń, zabierających cierpienie NIE WYMAGAJ ICH OD SIEBIE.
Jeśli naprawdę czujesz, że nie wiesz, co powinieneś powiedzieć, po prostu powiedz:
„Nie wiem co powiedzieć, ale dziękuję, że dzielisz się ze mną tym, czego doświadczasz.”
Nie ma idealnych słów, liczy się TWOJA OBECNOŚĆ.
Przy kolejnych spotkaniach możesz wielokrotnie słyszeć tę samą historię. O zdarzeniu, o tym tragicznym dniu, o przeżywanych emocjach. Bardzo ważne jest, żebyś miał cierpliwość, by to wszystko przyjąć i jeszcze raz posłuchać, i jeszcze raz zaakceptować wyrażane przez twojego współrozmówcę emocje.
Na drodze do akceptacji samobójstwa konieczne są rozmowy na ten temat. Ważne, by okazywać cierpliwość i pozwalać wielokrotnie wracać do tego tematu.
Dzięki temu osoby przeżywające śmierć samobójczą mają szansę poukładać sobie to niezwykle trudne zdarzenie. To silne cierpienie sprawia, że najbliższa rodzina przestaje móc radzić sobie z codziennością, codziennymi obowiązkami, z pracą, z opieką nad dziećmi.
Może się też tak zdarzyć, że to silne cierpienie będzie wyrażone przez rodzinę w słowach, które usłyszysz, słowach o pragnieniu śmierci, słowach, o tym, że najlepiej dla wszystkich byłoby żebym i ja dołączyła do zmarłego.
Kiedy zauważysz, że osoba w żałobie zaczyna sięgać po sposoby „znieczulenia się”: alkohol, narkotyki, długie godziny przed komputerem lub telewizorem. Jeżeli mówi wprost o własnej śmierci lub planowaniu samobójstwa, zachęć ją do kontaktu ze specjalistą, psychologiem, psychoterapeutą, psychiatrą.
Te wszystkie przykłady to dowód na to, że osoba po śmierci samobójczej potrzebuje wsparcia specjalisty. To co możesz zrobić, to zachęcić do kontaktu z psychologiem, lekarzem psychiatrą, psychoterapeutą.
Zachęcając podkreślaj, że sięganie po specjalistyczną pomoc to dowód siły. To dowód na to, że ktoś próbuje sobie poradzić najlepiej, jak tylko można.
Sięganie po profesjonalną pomoc to dowód siły i chęci poradzenia sobie.
Przygotuj wcześniej listę numerów telefonów i adresy miejsc pomocowych. Pomóż umówić wizytę i dotrzeć do specjalisty.
Taki prosty zabieg może sprawić, że ktoś pokona barierę wstydu, pokona swój wewnętrzny opór. Dzięki temu szybciej poradzi sobie ze swoim cierpieniem i poczuje się lepiej.
