Informacja o tym, że Twoje dziecko mierzy się z kryzysem samobójczym, może wywołać u Ciebie wiele nieprzyjemnych myśli, uczuć i emocji.

Pamiętaj, że dziecku może być łatwiej powiedzieć o swoim kryzysie przyjaciołom albo dorosłym, których nie zna tak dobrze, jak Ciebie.

Psycholog, pedagog, wychowawca mają specjalistyczne przygotowanie, dlatego są w stanie dostrzec objawy kryzysu emocjonalnego i samobójczego, a także poprowadzić rozmowę w taki sposób, by dziecko ujawniło swoje uczucia i obawy.

Jest wiele powodów, dla których dziecko nie mówi rodzicom o myślach samobójczych.

Dziecko

• ma nadzieję, że samo upora się z myślami samobójczymi, a gdy tak się nie dzieje, wstydzi się lub nie ma siły, by o nich powiedzieć;
• boi się zbagatelizowania czy niezrozumienia ze strony dorosłych;
• wie, że rodzice mają własne problemy i nie chce ich dodatkowo martwić;
• wierzy, że powinno samo mierzyć się z trudnościami;
• boi się tego, co wydarzy się, kiedy powie o myślach samobójczych, np. że zostanie skierowane do szpitala, zaniedba szkołę, straci przyjaciół albo że zdenerwuje rodziców;
• myśli, że skoro jest kochane, to nie powinno mieć myśli samobójczych;
• nie wie, że może porozmawiać z rodzicami o wszystkim;
• jest przekonane, że nic się nie da dla niego zrobić.

To ważne, że Twoje dziecko przyznało się komuś do myśli samobójczych. Dzięki temu wiesz o nich i Ty.

Postaraj się skupić na zorganizowaniu pomocy dla dziecka, okazywaniu mu troski i akceptacji.

Poszukaj pomocy dla siebie, szczególnie jeśli nie możesz uwolnić się od myśli, że jesteś złym rodzicem i powinieneś zauważyć kryzys wcześniej.

Pamiętaj, że myśli samobójcze mogą pojawić się u dziecka bez względu na siłę rodzicielskiej miłości. Dziecko potrzebuje Cię tu i teraz. Swoją energię, myśli oraz emocje skieruj na teraźniejszość i przyszłość, na które masz wpływ.

Materiał sfinansowany przez Fundację KGHM Polska Miedź.