Osoby duchowne (i osoby konsekrowane) mają możliwości oddziaływania na wiernych. Kapłani, bracia zakonni i siostry zakonne mogą udzielać pomocy osobom zagrożonym zachowaniami samobójczymi oraz tym, którzy doznali straty w postaci samobójstwa bliskiej osoby. W ich mocy jest także prowadzenie psychoedukacji społecznej i zachęcenie wiernych do pomagania osobom w kryzysie psychicznym. 

Specyfika pracy osób duchownych w Polsce nie tylko obejmuje wielość płaszczyzn kontaktu z osobami znajdującymi się w kryzysie, ale także pozwala na zorganizowanie dobrych struktur pomocowych. Kapłani, siostry zakonne i bracia zakonni realizują swoją posługę duszpasterską w katechezie, w codziennym życiu parafialnym, a także w specyficznych okolicznościach, jak np. rekolekcje wakacyjne, dni skupienia oraz wydarzenia o charakterze świeckim, w których biorą udział duchowni. W codzienności życia parafialnego duchowni mogą napotkać osoby w potrzebie m.in. w trakcie sprawowanych sakramentów (szczególnie sakramentu spowiedzi) oraz przygotowania do nich, w trakcie wizyt kolędowych, spotkań w kancelarii oraz rozmów indywidualnych (w tym w ramach kierownictwa duchowego). Czasem spotykają się z nimi na prośbę ich bliskich. 

 

Pierwsza pomoc emocjonalna

Pierwsza pomoc emocjonalna to rodzaj interwencji, którą podejmuje się w odpowiedzi na dostrzeżone objawy kryzysu. Jej celem jest wstępne zdiagnozowanie problemu, ocena ryzyka zagrożenia zdrowia lub życia, udzielenie wsparcia i zapewnienie ciągłości udzielanej pomocy. Podstawowym narzędziem pierwszej pomocy emocjonalnej jest rozmowa. Daje ona nie tylko możliwość uzyskania szerszych informacji o stanie naszego rozmówcy, ale także pomaga osobie w kryzysie w wyrażeniu swoich obaw i trudności.

WAŻNE:
To, że nie jesteś specjalistą z zakresu zdrowia psychicznego, nie oznacza, że nie możesz udzielić pierwszej pomocy emocjonalnej.

WAŻNE:
Przygotuj sobie spis telefonów i miejsc w Twojej okolicy, gdzie można otrzymać bezpłatną pomoc w kryzysie psychicznym. Dobrze jest wydrukować kartki z adresami lokalnych miejsc pomocowych oraz z numerami telefonów zaufania, by w razie potrzeby przekazać je naszym rozmówcom.

W trakcie rozmowy pomocowej możesz usłyszeć, że Twój rozmówca boryka się z myślami samobójczymi. Pamiętaj, że celem tej rozmowy nie jest sprawienie, aby te myśli się nie pojawiały, ale zauważenie ich i dzięki temu umożliwienie dokonania oceny ryzyka podjęcia próby samobójczej. Zapamiętaj: pytając o myśli samobójcze, nie wzbudzisz ich u Twojego rozmówcy, zaś po
wstrzymując się od pytania, pomijasz ważny element rozmowy pomocowej.